Hanka Ordonówna, właściwie Maria Pietrasińska (1902-1950). Był tancerką, piosenkarką, aktorką. Urodzona w Warszawie, pochodziła z biednej rodziny; jej ojciec był kolejarzem. W latach 1908-1914 była uczennicą Szkoły Baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie, gdzie w 1915 r. debiutowała w corps de ballet. W 1916 r. zaczęła występować w kabaretach Warszawy oraz Lublina, Krakowa i Wilna. W 1924 r. występując w warszawskim kabarecie „Qui Pro Quo” związała się z Fryderykiem Jarossym, Węgrem z pochodzenia, aktorem i reżyserem. Dopomógł jej w karierze. Wizyty, a następnie występy w Paryżu oraz w Berlinie i Wiedniu, a później również w USA, ugruntowały jej pozycję jako najwybitniejszej polskiej śpiewaczki estradowej. W 1931 r. wyszła za mąż za hrabiego Michała Tyszkiewicza, dyplomatę. Od 1932 r. występowała również w widowiskach dramatycznych, m.in. jako partnerka i pod batutą reżyserską Juliusza Osterwy. Dawała liczne recitale piosenkarskie na estradzie i w radio, występowała w filmach, nagrała dziesiątki płyt. W latach wojny była więziona najpierw przez Niemców w Warszawie (na przełomie 1939/1940), a potem przez Sowietów w Moskwie (w lecie 1940), gdzie pojechała starać się o uwolnienie swego męża, wcześniej aresztowanego przez NKWD. Skazana na 8 lat za „szpiegostwo”, została zesłana do łagru w Uzbekistanie. Wydostała się z niego w wyniku tzw. „amnestii” na jesieni w 1941 r. i podążyła do wojska tworzonego przez gen. Władysława Andersa. Poświęciła się opiece nad polskimi uchodźcami, m.in. uratowała kilkaset polskich dzieci, przewożąc je ze Związku Sowieckiego do Indii. W 1943 r. znalazła się na Bliskim Wschodzie, lecząc gruźlicę, na którą chorowała już przed wojną, a pogorszyły ją więzienia i łagier. Mimo to występowała niestrudzenie dla widowni żołnierskiej i cywilnej. Po zakończeniu wojny zamieszkała w Bejrucie, gdzie jej mąż był konsulem RP, do czasu wyrzucenia go z tego stanowiska przez warszawski reżim komunistyczny. Malowała, napisała liczne wiersze oraz książkę wspomnieniową, Tułacze dzieci. Zmarła na gruźlicę w 1950 r. w Bejrucie. 

​

Zofia Bajkowska (1881-1972), zwana w środowisku teatralnym „Bajkosią” (Bajkowska + Zosia = Bajkosia), była aktorką, poetką, autorką licznych tekstów piosenek. Urodziła się i wychowała w Warszawie. W czasie I wojny światowej i w czasie Wojny Polsko-Bolszewickiej, uczestniczyła w organizowaniu zespołów teatralnych grających dla wojska i sama w nich występowała. W latach międzywojennych jej piosenki wykonywane były w warszawskich kabaretach, m. in. przez Hankę Ordonównę. Publikowała wiersze i grała w filmach. W czasie II wojny światowej pozostała w Warszawie i wstąpiła do AK. Była sanitariuszką w Powstaniu Warszawskim. Ranna, przeżyła i dostała się do obozu jenieckiego w Oberlangen. Stamtąd przyjechała do Anglii. Zamieszkała w Londynie imając się różnych zajęć. Potem przeniosła się do Glasgow. Stamtąd pojechała do Bejrutu, aby pielęgnować Hankę Ordonównę, a gdy ta umarła, wróciła do Szkocji. Umarła w samotności.