PIOSENKI HANKI ORDONÓWNY WYKORZYSTANE W SZTUCE:

Miłość ci wszystko wybaczy...  
muzyka – Henryk Wars, słowa – Julian Tuwim
Przybyli ułani pod okienko...  
muzyka i słowa – nieustalone
Ja chcę tak naprawdę...
muzyka – nieustalona, słowa – Michał Tyszkiewicz
Na pierwszy znak
muzyka – Henryk Wars, słowa – Julian Tuwim
Córka kata
ballada starofrancuska, muzyka i słowa – nieustalone
Uliczka w Barcelonie
muzyka – nieustalona, słowa – Michał Tyszkiewicz
Święty Antoni... 
muzyka – Henryk Wars, słowa – Artur Maria Swinarski
To przecież nic  
muzyka i słowa – Antoni Żuliński
Błękitny Ekspres
muzyka i słowa nieustalone
Trudno muzyka
Tadeusz Müller, słowa – Emanuel Schlechter
Szczęście raz się uśmiecha
muzyka – Henryk Wars, słowa – Emanuel Schlechter
Ja śpiewam piosenki
muzyka – nieustalona, słowa – Julian Tuwim
Aż dojdziemy
muzyka i słowa – Hanka Ordonówna

Nota reżysera:

Pozycja reżysera w teatrze jest najmniej twórcza, ale najbardziej autorytatywna, bo to on ustala koncept przedstawienia, organizuje proces prób i do reżysera zawsze należy ostatnie słowo. Ale to autor sztuki, aktorzy i designerzy są niekwestionowanymi twórcami przedstawienia. Nie mówię tego, aby pomniejszyć własne zasługi. Reżyser jest nieodzowny w teatrze, bez niego trudno jest zrobić dobre przedstawienie. Kolektyw teatralny, zespół, pracuje dobrze tylko pod jego przewodnictwem, bo on ich naprowadza tak aby ich praca pasowała do całości przedstawienia, integralnie spójnego. W innym razie, jak by nie było reżysera, byłby to zlepek często niepasujących do siebie elementów i części.  Jednak co reżyser specyficznie robi? Ktoś może zapytać. Przyjrzyjmy się temu, w takim razie. 
Wiemy, że autor stworzył sztukę, chociaż tylko na papierze, jednak wszystko już tam jest: koncept, wizja, i słowa przedstawienia. Trzeba to tylko zrealizować na scenie. A to robi zespół teatralny pod kierownictwem reżysera. 
Moim pomysłem, czy sposobem na reżyserię jest zrealizowanie sztuki wiernie - tak jak ją autor napisał. A więc nie zmieniam słów, nie przerabiam charakterów postaci, i nie przenoszę akcji w inny okres historyczny, tak jak to teraz jest w postmodernistycznej modzie. Uważam takie zabiegi za trawestacje sztuki. A więc sobie jako reżyser na to nie pozwalam, z zasady, że autor wie lepiej. Właściwie, nie zmieniam nic, a tylko staram się zrealizować sztukę tak jak jest napisana.
Niemniej muszę się przyznać, że skróciłem tekst „Powrotu Ordonki” przynajmniej o jedną czwartą. To nie to, że mi się coś tam nie podobało, a tylko dlatego, że było za dużo materiału, aby to wszystko zmieścić w półtora godzinnym przedstawieniu. Więcej byłoby ponad nasze siły i możliwości, przynajmniej na razie. Mam nadzieje, że autor, Kazimierz Braun wybaczy mi skrócenie jego sztuki. Zresztą, dał mi przyzwolenie, ale na ile to nie powiedział.
Niemniej polecam państwu przeczytanie sztuki „Powrót Ordonki” w wersji nie skróconej, są tam poboczne wątki i eksploracja charakterów sławnych postaci historycznych okresu międzywojennego, a również ich losy emigracyjne w czasach stalinowskich, co dla mnie jest piekielnie ciekawe, bo jest napisane bez socjalistycznej cenzury, na której się wychowałem.

 
Krzysztof Vened Szwaja, Los Angeles, marzec 2023

Specjalne podziękowania:

Grażyna Drabik, Małgorzata Dymkowska, Julia Janowska, Paulina Kusiak-Daigle, Magdalena Moszczyńska-Pętkowska, Anna Raj, Bolek Ryziński, Mariola Sosnowska, Uta Szczerba, Piotr Szulc, Danusia Świątek, Leszek Tyburczy, Bożena Witowicz.