Wśród lektorów, którzy już przeczytali
Dominika Laster czyta odcinek 311 z Albuquerque, New Mexico;
Dominika Laster is a performance researcher, scholar, and artist. She holds a PhD in Performance Studies from New York University (2010). She is the Book Review Editor of The Drama Review (TDR) and Co-Editor of European Stages. Dr. Laster is also the Executive Co-Director of Performance in the Peripheries: performanceperipheries.com From 2013-2015, Dr. Laster served as the Director of Undergraduate Studies and Lecturer in the Theater Studies Program at Yale University. She was a Mellon Postdoctoral Fellow in Interdisciplinary Performance Studies at Yale (IPSY) from 2011 to 2013. Dominika Laster is a recipient of the Dwight Conquergood Award from Performance Studies international for her research examining Islamic practices of witnessing within the context of post-9/11 detentions and deportations. Dr. Laster’s doctoral dissertation, a critical analysis of key aspects of performance researcher Jerzy Grotowski’s notions and praxes associated with the work on self, earned her the Monroe Lippman Memorial Prize for Distinguished Doctoral Dissertation. Dr. Laster is the author of Grotowski’s Bridge Made of Memory: Embodied Memory, Witnessing and Transmission in the Grotowski Work (2016). She is the editor of Loose Screws: Nine New Plays from Poland (2015). Dr. Laster has also published articles in Performance Research, Slavic and Eastern European Performance, New Theatre Quarterly, and TDR. Dr. Laster has completed the following training at UNM: LGBTQ Resource Center Safe Zone Training; Dream Zone Training; and Mediation Training.
Ajka Tarasow czyta odcinek 328 z Wrocławia;
Wrocławianka, inż. energetyk z wykształcenia. Filmowiec, specjalista d/s edukacji filmowej. Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
Maria Cielecka czyta odcinek 320 z Warszawy;
Niegdysiejsza warszawska harcerka. Kiedyś z przyjemnością pracująca w Wydawnictwie Nasza Księgarnia, potem w Polskim Radiu. I w tamtych czasach działająca też w Jazz Club Remont. Później kilkuletnia przygoda życia w Nowym Jorku. Od lat oddająca się pracy w Samych Fusach i Samych Kraftach. Chwile wytchnienia znajduje wśród pól i lasów zielonych i ukwieconych łąk, w ulubionym zakątku nad rzeką. To, co ważne, to rodzina i przyjaciele, równość i prawa człowieka, szacunek dla ludzi, twórczości i nauki, ochrona zdrowia, przyrody i pokoju, ograniczanie odpadów i nadmiaru dóbr, radość z drobnych a miłych rzeczy. Jeszcze w zielone gra...
Eryka Gugnacka i Krzysztof Wołoczko czytają odcinek 329 z Vancouver;
Teatr im. Adama Tarna
Mariola Augustyn czyta odcinek 330 z Wrocławia;
Mariola Augustyn - śpiewaczka, aktorka, terapeuta, pedagog i logopeda. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, Akademii Muzycznej oraz Dolnośląskiej Szkoły Wyższej. W charakterze aktorki i śpiewaczki współpracowała z takimi instytucjami artystycznymi jak Opera i Filharmonia Wrocławska, Teatr Muzyczny Capitol, Zespół Kameralny Cantores Minores Wratislavienses, Opera Polska, Teatr Arka i Teatr Laboratorium. Zagrała w reklamie i filmie. Występowała zarówno na scenach i estradach Polski, jak i poza granicami kraju, między innymi w Niemczech, we Francji, Szwecji, Norwegii, Danii, Holandii, Hiszpani, we Włoszech, w Jugosławii, Czechach, Słowacji, Grecji, na Wyspach Kanaryjskich, w Meksyku, USA, na Tajwanie oraz w krajach byłego ZSRR. Od 2015 roku członkinią zespołu Teatru Muzycznego Scena Kamienica, gdzie śpiewa piosenki z repertuaru wielkich gwiazd przedwojennej Warszawy, Hanki Ordonówny, Zuli Pogorzelskiej i innych śpiewaczek występujących w teatrach rewiowych i filmach muzycznych. Ponadto wykonuje piosenki musicalowe, operetkowe oraz największe przeboje światowe. By móc bardziej przybliżyć polskiej publiczności treść tych pięknych piosenek , często sama robi tłumaczenia i pisze teksty.
W charakterze terapeuty pracuje w Szpitalu na Oddziale Psychiatrycznym, gdzie prowadzi zajęcia z kręgu arteterapii. Specjalizuje się w takich technikach jak: malarstwo akwarelowe, olejne, akrylowe, decupage, scorbooking, quilling, embossing, masy plastyczne , wyrób biżuterii itp. Prowadzi zajęcia muzykoterapeutyczne, treningi relaksacyjne, teatro i biblioterapię oraz dramę.
Jako logopeda pracuje z osobami w każdym wieku: dzieci, młodzież, dorośli. Znakomite rezultaty zyskuje częściowo dzięki swojemu wszechstronnemu wykształceniu, w tym muzycznemu.
Ważne miejsce w jej życiu zajmuje praca pedagogiczna. Jako nauczyciel akademicki wykłada przedmioty związane z prawidłową i świadomą wymową, dykcją, śpiewem, a także arteterapię i muzykoterapię,
Mariola Augustyn za swoją działalność artystyczną otrzymała nagrody państwowe. Są wśród nich Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” wydaną przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Kazimierza Ujazdowskiego w roku 2007, jak również Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” wydaną przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Piotra Glińskiego w roku 2016. Otrzymała również pisemne wyróżnienie z podziękowaniem od Prezydenta Miasta Wrocławia w roku 2007.
Mariola Augustyn jest osobą o bardzo szerokich zainteresowaniach artystycznych. Jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, Akademii Muzycznej, Dolnośląskiej Szkoły Wyższej. Pracuje jako aktorka, śpiewaczka, muzykoterapeuta, arteterapeuta, logopeda, nauczyciel śpiewu i wymowy. Wciąż uczy się czegoś nowego i nie zamierza się zatrzymać w swych twórczych poszukiwaniach.
Rainer Mende czyta odcinek 323 z Lipska;
Rainer Mende Lipsk/Leipzig (Niemcy) Ur. w 1976 w Eberswalde-Finow (NRD), studiował germanistykę, naukę komunikacji i mediów oraz polonistykę na Uniwersytecie Lipskim i Uniwersytecie Warszawskim, pracuje od 2009 r. w Instytucie Polskim w Berlinie – Filii w Lipsku jako referent ds. filmu, muzyki, sztuki i edukacji, organizuje i prowadzi spotkania z przedstawicielami polskiej kultury, pisze eseje, tłumaczy pisemnie i ustnie z języka polskiego na niemiecki.
Joanna Staręga Piasek czyta odcinek 327 z Warszawy;
Joanna Staręga Piasek urodzona w Warszawie. Studia pedagogiczne ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim.
W latach 1965 -1975 pracowała na SGPiS (SGH) na wydziale ekonomiczno-społecznym w Zakładzie Socjologii kierowanym przez profesora Jerzego Piotrowskiego. Prowadziła zajęcia z socjologii pracy. Brala udział w licznych badaniach z zakresu gerontologii i socjologii pracy. Obroniła prace doktorska: Ludzie starzy a praca zawodowa i otrzymała za nią nagrodę imienia Ossowskich.
W latach 1976-1989 w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego kierowała zakładem Rehabilitacji i Opieki Społecznej zajmując się kształceniem pracowników socjalnych i wraz z zespołem tworzyla system ich edukacji. Była w zespole z Zofia Kuratowska wydając podziemne pismo Zeszyty Lekarskie. Brala udział w obradach Okrągłego Stołu, na których prezentowała koncepcje przyszłego systemu pomocy społecznej w Polsce.
W 1989 roku została podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Funkcje te pełniła w rządach T. Mazowieckiego, K. Bieleckiego, H. Suchockiej i J. Buzka. Była inspiratorem i współautorem Ustawy o Pomocy Społecznej i również jej implementatorem. Była członkiem Rady Krajowej Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Była posłem na Sejm RP I, II i III kadencji.
Od początku roku 2000 współtworzyła Instytut Rozwoju Służb Społecznych, którym kierowała przez następne 15 lat, aż do jego likwidacji przez Minister Rafalska. Instytut ten zajmował się badaniami problemów pomocy społecznej, kształceniem pracowników socjalnych i publikacjami dotyczącymi tej problematyki. Byla wieloletnim członkiem Centralnej Komisji Egzaminacyjnej przy MPiPS. Od 1986 była sekretarzem redakcji, a potem redaktorem naczelnym Pracy Socjalnej. W kolejnych zaś latach do 2015 była tez redaktorem naczelnym Problemów Opiekuńczo-Wychowawczych, a także kwartalnika Niesprawność i Rehabilitacja. Jest autorem i współautorem kilkudziesięciu publikacji z zakresu gerontologii, pomocy społecznej, polityki społecznej.
Była społecznym doradca prezydenta Komorowskiego. Jest członkiem komisji rewizyjnej Akademii Filantropii, członkiem Rady Programowej Instytutu Spraw Publicznych, członkiem Rady Programowej Fundacji ITAKA. Jest również członkiem Rady Fundatorów Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej.
Jarema Piekutowski czyta odcinek 308 z Warszawy;
W ciągu ostatnich dwudziestu lat odchodzi do lamusa pewna formacja intelektualna. Formacja przedwojennych lub tużpowojennych inteligentów, którzy siadali w kawiarniach, rozmawiali ze sobą o sprawach najważniejszych, o sprawach głębokich, przesiadywali w bibliotekach i pisali ręcznie. Czesław Miłosz, Jerzy Turowicz, Jeanne Hersch, Jerzy Giedroyc. Należał do nich także Andrzej Bobkowski. Ta stara formacja uparcie trzymała się etosu, wedle którego zadaniem inteligenta jest służyć ludziom i rzeczywistości. Nie biznesowi, nie idei, nie postępowi lub zachowaniu starych form, a ludziom i rzeczywistości – to jest opisywać świat takim, jakim się jawi, nie po to, żeby go zmienić, tylko po to, by te litery nasyciły czytelników w taki czy inny sposób.
Bobkowski na przypadkowej nieco francuskiej emigracji chciał dołączyć do armii, ale nie został przyjęty. Prowadził więc pralnię, naprawiał rowery, budował modele, produkował naboje, wypełniał sterty dokumentów – a jednocześnie robił to, co umiał najlepiej pisał. Ze swadą, z precyzją, z niesamowitą zdolnością obserwacji rzeczywistości. Widział piękno i wyrażał ból, a czasem wchodził w trans, głęboko analizując jakieś zjawisko, które akurat go poruszyło.
Brakuje takich intelektualistów dzisiaj. Przesiąknięci polityką, dążeniem do wpływu, sprawczości, zmiany, nie piszemy na kolanie, naprawiając rowery, tylko dlatego, że rzeczywistość wzywa nas i chcemy oddać jej sprawiedliwość.
**
Jarema Piekutowski. Pochodzę ze Szczecina, wywodzę się z rodziny będącej mieszanką klas i narodów. Najwięcej tam ludu, ale są i holenderscy mennonici, którzy osiedli na naszych terenach uciekając przed kontrreformacją. Poszedłem na studia socjologiczne, gdyż w moim mieście nie było wymarzonej psychologii, a nie miałem wówczas odwagi ani środków, by wyjechać – i socjologię pokochałem, choć uprawiam ją na sposób psychologiczny, wychodząc od tego, co dzieje się w człowieku. Moje pokolenie to były króliki doświadczalne transformacji ustrojowej – wbijano nam do głowy, że powinniśmy ukraść pierwszy milion, a potem pracować po 16 godzin dziennie. Nigdy w to nie uwierzyłem, i przez lata robiłem swoje, aż nagle, pod wpływem wielkiej kumulacji emocji i pragnień, mając lat 37 wyjechałem do Warszawy. Od tego czasu robię rzeczy bardzo ciekawe. Prowadzę dział społeczny w „Nowej Konfederacji” (nie mylić z partią o podobnej nazwie), gdzie staramy się analizować globalną rzeczywistość. Piszę dla „Więzi”, „Rzeczpospolitej”, „Dziennika Gazety Prawnej”. Patrzę na to, co się dzieje między ludźmi i próbuję o tym pisać tak, żeby czytelnicy mogli wyciągnąć z tych tekstów coś ważnego. Rozmawiam z ludźmi, którzy mają coś do powiedzenia światu – prowadziłem krótsze wywiady ze Stasiukiem, Pablopavo, grupą Mumio, i dłuższe – w formie rzek – z nieżyjącym już Ludwikiem Dornem i z profesorem Wojciechem Maksymowiczem.
Portret Jaremy namalowany przez Bartosza Podgórskiego.
Magdalena Schejbal czyta odcinek 334 z Warszawy;
Aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna. Od 15 lat w zespole Teatru Ateneum w Warszawie. Mama dwójki nastolatków. Altruistka, aktywistka, działaczka społeczna.
Paweł Mossakowski czyta odcinek 332 z Warszawy;
Paweł Mossakowski – dramaturg, autor słuchowisk radiowych, recenzent i producent filmowy. Jako dramaturg debiutował w 1983 r. w „Zeszytach Literackich” sztuką „Gdzie diabeł mówi do widzenia”. Jego sztuki były realizowane głównie w Teatrze TV m.in. „Martwa natura” reż. Natalia Koryncka (1988), „Podpis” reż. Andrzej Titkow (1991), „Wieczory i poranki” reż. Krzysztof Babicki (1998), „Przetarg” reż. Krzysztof Babicki (2000), „Rysa” reż. Krzysztof Zaleski (2002). Autor ok. 30 słuchowisk radiowych, wielokrotnie nagradzanych i tłumaczonych m.in. na angielski, niemiecki i węgierski. Po 1989 był recenzentem filmowym „Gazety Wyborczej” i jej dodatku „Co Jest Grane”. Pracował też jako dyrektor artystyczny Canal Plus Film,. współprodukując kilkadziesiąt filmów fabularnych m.in. „Historie miłosne”, „Dług”, Kiler”, „Chłopaki nie płaczą”, „Głośniej od bomb”, „Tam i z powrotem”, „Komornik”.
Dziękujemy!